Definicja TRENY: ostatnie ogromne dzieło J. Kochanowskiego. Powstały w l. 1579-80, wyd. I - 1580 r. w Drukarni Łazarzowej. Ich geneza wiąże się ze śmiercią córek: w 1578 albo 79 r. - 2,5-letniej Urszuli, wkrótce później Hanny (Epitafium Hannie Kochanowskiej umieszczone w II wyd. T., 1583). W najwyższym stopniu osobisty utwór poety. Prywatne przeżycie zdobyło w nim wymiar ogólny - refleksja nad postawą człowieka doświadczonego poprzez los. Dzieło nowatorskie na tle lit. renes. Pierwszy w lit. pol. cykl utworów funeralnych. Nie wiadomo, w jakiej kolejności powstawały poszczególne treny. Autor uporządkował je tak, aby ukazały stopniowe narastanie bólu aż do buntu, po którym następuje próba przezwyciężenia rozpaczy. Człony pojedynczego epicedium (wprowadzenie, pochwała zmarłego, ukazanie wielkości utraty, żal i opłakiwanie, pocieszenie i napomnienie) mają odpowiedniki w poszczególnych częściach cyklu - bez respektowania tradycyjnej kolejności. Kochanowski złamał w T. obowiązującą w epoce konwencję gatunku. Ich bohaterem uczynił nie osobę istotną, ale dziecko. Ukazywał je realistycznie (na przykład w T. V i VIII) albo idealizował, stosując konstrukcję puer - senex (dziecko - starzec), ((na przykład w T. VI, gdzie Urszula przemawia słowami pieśni panny młodej, albo w XII, gdzie zostają jej przypisane zdolności i cechy charakteru dorosłej osoby. Prawdziwym bohaterem cyklu jest jednak nie osoba zmarła, ale rozpaczający tata - pisarz, renes. myśliciel, szukający analogii dla swej sytuacji w cierpieniach Niobe (IV), przeżyciach Orfeusza tęskniącego za Eurydyką (XIV) i losach Cycerona (XVI). pisarz naruszył również zasadę jednolitości stylu epicedium. W okolicy stylu wysokiego ( (((na przykład T. I) pojawiają się w utworze przedmioty stylu niskiego (( ((((na przykład T. VII). Złamanie konwencji sprawiło, iż niektórzy współcześni Kochanowskiemu uznali T. za "lekkie" (błahe, niepoważne) - autor uprzedził te zarzuty w T. II. T. są w pierwszej kolejności świadectwem światopoglądowego kryzysu poety.Podejmują polemikę z mądrością filozofów (stoicyzmem i neostoicyzmem) i z postawą jego samego, wyrażoną we poprzednich utworach, zwł. w Pieśniach i Fraszkach. Szczególnie wyraźnie ujawni się to w T.: IX (ironiczna pochwała Mądrości, podważenie przekonania, iż rozum chroni człowieka przed zmianami losu), X (dram. poszukiwanie Urszuli w zaświatach mitol. i chrześc., zakończone bluźnierczym błaganiem: "Gdzieśkolwiek jest, jeśliś jest, staw się przede mną") i XI (podważenie najważniejszej kategorii etycznej stoicyzmu - cnoty). W dalszych częściach cyklu pisarz podejmuje rozpaczliwą próbę poszukiwania tego, co pozwoli odbudować wewnętrzną harmonię. Próba ta kończy się w ostatnim - XIX (Sen). Przybyła z nieba matka poety upomina go: "Ludzkie przygody ludzkie noś" (ludzki los znoś po ludzku). Słowa te zyskały różną interpretację. Uważano je za dowód ponownego odnalezienia w rozumie leki na nieszczęście ( J. Krzyżanowski), za sformułowanie dewizy "trudnego humanizmu", przyznającego człowiekowi prawo do rozpaczy (S. Grzeszczuk) albo zwyczajnie dopełnienie reguł budowy epicedium, gdyż słowa wypowiedziane poprzez matkę - a nie podmiot odautorski - tracą rangę doktryny (J. Ziomek). Jeżeli zestawić je z umieszczonym na karcie tytułowej cytatem z Odysei Homera w z łaciny przekł. Cycerona: "Takie są umysły ludzi, jakim światłem sam tata Jowisz oświecił urodzajne ziemie", staną się zamknięciem ramy cyklu, określeniem jego przewodniej myśli (J. Pelc). Oddaniu wszystkich odcieni uczuć podmiotu-bohatera służą m. in.: nagromadzenie synonimicznych ustaleń ((( (((((na przykład T. I), wykrzyknienia i apostrofy (najwyraźniejsza właściwość stylu T.), animizacje i personifikacje elementów albo pojęć abstrakcyjnych (((( ((((((na przykład VII i IX), peryfrazy i eufemizmy ((((( (((((((na przykład VII), obrazowe porównania - w tym homeryckie (((((( ((((((((na przykład I, V), mnogość zdrobnień ((((((( (((((((((na przykład VII), przenośnie, elipsy, śmiałe przerzutnie, różnorodność wersyfikacyjna. Wielowarstwowość dzieła sprawiła, iż interpretatorzy koncentrowali się na różnych jego aspektach. S. Windakiewicz uznał T. za "poezję życia rodzinnego", J. Przyboś "za wzruszający obraz ojcowskiego bólu", J. Pelc za "poemat o kryzysie światopoglądowym renesansowego myśliciela, poety i twórcy", a S. Grzeszczuk za "pamiętnik cierpienia", lecz i świadectwo "przygód człowieka myślącego epoki renesansu". T. zaczęto naśladować już w XVI w.; naśladowano je również w wiekach kolejnych. Cykle utworów funeralnych, wzorowane na dziele Kochanowskiego, napisali m. in.: S. Klonowic, D. Naborowski, S. Twardowski, W. Potocki, Z. Morsztyn, W. Kochowski, a w XX w. W. Broniewski.
- Co znaczy Twórczość:
- Porównanie wychodzący od 1945 r. Do V 1950 r. ukazywała się w Krakowie pod redakcją K. Wyki, później została przeniesiona do Warszawy. Redakcję objął A. Ważyk, a od 1955 r. J. Iwaszkiewicz. Po jego śmierci treny co znaczy.
- Krzyżówka Tarnowski Stanisław:
- Dlaczego działacz polit., dziennikarz. Studiował prawo i filozofię w Krakowie i Wiedniu. Na przełomie 1857 i 58 r. odbył podróż do Francji, Hiszpanii i na Bliski Wschód. W l. 1861-62 przebywał w Paryżu, gdzie treny krzyżówka.
- Co to jest Trędowata:
- Jak lepiej Mniszkówny, której fabułę stanowią dzieje tragicznej miłości niezamożnej szlachcianki i młodego magnata. Zakochani w sobie nauczycielka w arystokratycznym domu Stefcia Rudecka i ordynat Waldemar treny co to jest.
- Słownik Tańczący Jastrząb:
- Kiedy gdzie na przykładzie dziejów Michała Topornego pokazuje autor tragedię tych przedstawicieli środowiska chłopskiego, którzy próbowali robić życiowe kariery w mieście, odcinając się od rodzinnej treny słownik.
- Czym jest Twardowski Samuel Ze Skrzypny:
- Od czego zależy sarmackiego baroku, pierwszy oryginalny pol. twórca epiki. Kształcił się w kolegium jezuickim w Kaliszu. Walczył pod Chocimiem (1621), a w 1622 r. wziął udział w poselstwie K. Zbaraskiego do Turcji treny czym jest.
Co to jest Treny w Słownik definicji T .
