Definicja MICKIEWICZ ADAM: pisarz, twórca pol. romantyzmu, zaliczany poprzez współczesnych do grona wieszczów. Ur. się w Zaosiu k. Nowogródka w zubożałej rodzinie szlacheckiej. Uczył się w szkole dominikanów w Nowogródku (1807-15); studiował na U. Wil. - Wydz. Literatury i Sztuki (1815-19). Był założycielem Tow. Filomatów, później Filaretów. Jego młodzieńcze utwory powstawały pod wpływem klasycyzmu: tłum. z Woltera (Mieszko, książę Nowogródka, Pani Aniela, Dziewica z Orleanu - zachowała się V pieśń) i oryginalny poemat Kartofla. Z Woltera czerpał sceptycyzm poznawczy, postrzeganie historii jako walki wolności i despotyzmu, pochwałę edukacji i pracy (charakterystyczne dla filomatów). Jako pisarz próbował sił we wszystkich podstawowych gat. klasycyst.: poemacie opisowo-hist. (Kartofla), liście poet. (Do Joachima Lelewela), odzie ( Oda do młodości), bajce (Przyjaciele). W 1819 r. został skierowany jako nauczyciel historii lit. i prawa do szkoły w Kownie (odpracowywał stypendium). Przed samotnością i poczuciem obcości uciekał w lekturę - romant. nauka poety dokonała się dzięki Zbójcom Schillera, Cierpieniom młodego Wertera Goethego, a w pierwszej kolejności utworom Byrona. W 1820 r. M. spędził wakacje w domu swego kolegi, Michała Wereszczaki, w Tuhanowiczach, gdzie poznał swą młodzieńczą miłość - Marylę Wereszczakównę. Rodzice, przeciwni związkowi z ubogim pisarzem, wydali córkę za mąż za hr. W. Puttkamera.Wspomnienie idealnej miłości będzie wracało w twórczości M. od Dziadów cz. IV (1823) aż po wiersz Do*** Na Alpach w Splgen (1829). Pobyt w Kownie to czas narastającego konfliktu z filomatami, wiernymi kultowi rozumu, nie rozumiejącymi romant. poglądów poety. M. odpowiada im wierszem Żeglarz (1821) - manifestem indywidualizmu i niezgody na rozumowe poznawanie świata. Antyracjonalistycznej postawie dał słowo również w Pieśni filaretów i Odzie do młodości. Istotną inspiracją poety był folklor pol. i białoruski (miał z nim kontakt od dzieciństwa) - z niego wyrosły Ballady i romanse i Dziadów cz. II. W Kownie powstała także powieść poet. Grażyna. W 1823 r. M. został aresztowany przez wzgląd na prowadzonym poprzez Nowosilcowa śledztwem przeciw filomatom i filaretom. W więzieniu (dawny klasztor oo. bazylianów) przebywał do V 1824 r. Skazany na zesłanie w głąb Rosji, jesienią 1824 r. opuścił Litwę na zawsze. W Petersburgu bliską znajomość nawiązał z K. Rylejewem i A. Bestużewem - młodymi pisarzami ros., późniejszymi dekabrystami. W II 1825 r. - dzięki staraniom przyjaciół chcących wyrwać poetę spod stałego nadzoru policyjnego - został skierowany do Odessy, gdzie miał pracować jako nauczyciel. Nie dopuszczono go jednak do kontaktu z młodzieżą. Pobyt w Odessie okazał się dla M. nadzwyczajnie przyjemny - pisarz bawił się, bywał w salonach, zwł. regularnie u K. Sobańskiej. Z nią i jej towarzystwem odbył wycieczkę na Krym, dającą mu - ceniony poprzez romantyków - kontakt z pejzażem i kulturą Orientu. Te doświadczenia zaowocowały 2 cyklami sonetów: Sonetami odeskimi i Sonetami krymskimi. W XII 1825 r. M. wyjechał do Moskwy, tam wszedł do elity intelektualnej i towarzyskiej, poznał A. Puszkina, zasłynął w salonach jako znakomity improwizator. W tym czasie napisał Konrada Wallenroda (1827), Farysa (1828) - kasydę, gat. zaczerpnięty z klasycznej literaturze arabskiej, i humorystyczne ballady: Czaty i Trzech Budrysów. W IV 1828 r. wyjechał ponownie do Petersburga, a w V 1828 r., po długich staraniach, uzyskał zgodę na opuszczenie Rosji i zaczął własną romant. podróż: poprzez Hamburg, Berlin (słuchał wykładów Hegla), Drezno, Pragę, Weimar (wizyta u Goethego), Bonn (wizyta u Schillera) do Włoch. Zwiedził Wenecję, Florencję, Neapol i Sycylię. W Rzymie przeżył miłość do hrabianki H. E. Ankwiczówny (pierwowzór Ewy z Dziadów cz. III i Ewy Horeszkówny z Pana Tadeusza) - poświęcił jej wiersz Do mego Cziczerona. Wiosną 1830 napisał Do matki Polki. W Rzymie zastała go informacja o wybuchu stworzenia listopadowego. Nie są znane przyczyny, dla których M. pozostał nadal we Włoszech. W IV 1831 r. wyjechał do Paryża, skąd - skierowany poprzez Legację Polską (przedstawicielstwo rządu powstańczego) - próbował przedostać się do Warszawy. W VII 1831 r. dotarł do Wielkopolski. Nie zdołał dotrzeć na tereny objęte powstaniem. Na skutek nieuczestniczenia w walkach robił sobie później wyrzuty, a rodacy głośno go obwiniali. W 1832 r. wspólnie z I falą emigracji dotarł do Drezna. Tu napisał Dziadów cz. III i wiersze tworzące legendę stworzenia: Redutę Ordona i Śmierć pułkownika. 31 VII 1832 przybył do Paryża.Nawiązał kontakt z franc. środowiskiem lit. Aktywnie uczestniczył w życiu emigracji - działał w Tow. Litewskim i Ziem Ruskich, Tow. Literackim, Tow. Pomocy Naukowej, Komitecie Naukowym i in. Chcąc przygotować emigrantów do powrotu do państwie, napisał Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego (1832) i liczne artykuły do "Pielgrzyma Polskiego" (1833), którego był redaktorem. W l. 1832-34 stworzył własne największe dzieło Pana Tadeusza, a w l. 1833-34 cykl poet. Zdania i uwagi z dzieł Jakuba Bema, Anioła Ślązaka i Sę-Martena - zestaw 121 aforyzmów, charakteryzujących typ religijności (temat: stosunek Bóg - Szatan - człowiek). W 1834 r. M. ożenił się z C. Szymanowską - mieli 6 dzieci. Trudna przypadek finansowa, wywołana między innymi chorobą psychiczną żony, skłoniła poetę do napisania dramatów w jęz. franc. (Konfederaci barscy i Jakub Jasiński, 1836) - nie powiodło mu się jednak ich wystawić. Jesienią 1839 r. przyjął propozycję wykładów z lit. z łaciny na uniw. w Lozannie. Powstały wówczas ostatnie znaczne utwory poet. M., tak zwany Liryki lozańskie. W VI 1840 r. objął katedrę literatur słowiańskich w Collge de France w Paryżu. W wykładach kreślił dzieje państw i literatur słowiań., zwł. Polski i Rosji. Pozostawał wówczas pod wpływem mistyka A. Towiańskiego, z którym spotkał się w VII 1841 r. Przystąpił do Koła Kwestie Bożej; wkrótce został jego naczelnikiem. Poglądy mistrza głosił w Collge de France. Mówił o odrodzeńczej roli Polski, która swym cierpieniem upodobniła się do Chrystusa i której został dany Towiański - Mąż Naznaczony, pośrednik pomiędzy Bogiem a ludźmi. Głosił także kult Napoleona - z woli Boga narzędzia odbudowy świata. Wykłady cieszyły się sporą popularnością wśród studentów - zaniepokojone władze zawiesiły zajęcia, a M. urlopowały. W 1846 r. M., zniechęcony izolacją i niewielkimi wynikami samodoskonalenia się towiańczyków i dyktatorską postawą Mistrza, założył swoje koło. Wiosna Ludów przyniosła zmianę poglądów poety. Porzucając wyraz na rzecz czynu, udał się do Włoch, gdzie - wbrew opinii obozu Czartoryskich i nie uzyskawszy poparcia papieża Piusa IX - założył legion walczący przeciw Austrii (otwarcie drogi do Polski). Zebrał kilkunastu ochotników i przemaszerował z nimi z Rzymu do Mediolanu. Legion stał się istotnym symbolem polit., aczkolwiek nie odegrał większej roli militarnej. Jego program ideowy określił M. w Składzie zasad (1848). W 1849 r. pisarz założył w Paryżu "Trybunę Ludów" - międzynarodowy organ walczących o wolność. Zamieścił w niej kilkadziesiąt artykułów i drobnych notatek. Pismo zostało zlikwidowane poprzez władze franc. po interwencji ambasady ros. W niebezpieczeństwie nędzą pisarz podjął w 1852 r. pracę w Bibliotece Arsenału. W 1855 r. (po śmierci żony), w okresie wojny krymskiej wyjechał do Turcji, aby uczestniczyć w tworzeniu dywizji pol. walczących przeciw Rosji. Zmarł na cholerę w Konstantynopolu. Po upływie kilku miesięcy zwłoki poety przewieziono do Paryża, na pol. cmentarz w Montmorency, a w 1890 r. na Wawel. Poza licznymi utworami pozostawił M. około 1200 listów, pisanych od 1817 do 1855 r. Nie ma wśród nich (nie zachowały się?) listów intymnych. Wielu adresatów to filomaci i towiańczycy. Dominuje w listach dziedzina filomacka i towianistyczna, mówią o relacji poety do emigracji, cywilizacji Zachodu i tak dalej Twórczość M. kształtowała świadomość kilku pokoleń Polaków. Nawiązywali do niej ( również polemicznie) najwięksi pisarze pol., między innymi J. Słowacki, Z. Krasiński, C. Norwid, B. Prus, E. Orzeszkowa, M. Konopnicka, S. Wyspiański, S. Żeromski, Cz. Miłosz, E. Bryll. Dzieła poety tłumaczono na nie wszystkie języki europ. M. stał się bohaterem licznych utworów lit. i dzieł plastycznych. Jego muzea istnieją w Wilnie, Paryżu, Istambule, Śmielowie i Warszawie.
- Co znaczy Myszeis, Myszeidos Pieśni X:
- Porównanie heroikomiczny I. Krasickiego, gdzie zamieścił autor rok przedtem opubl. na łamach Zabaw Przyjemnych i Pożytecznych wiersz patriotyczny, zaczynający się od słów: Święta miłości kochanej ojczyzny . W mickiewicz adam co znaczy.
- Krzyżówka -Męczenników I Niektóre Rzeczy Z Łaski Bożej. I Część:
- Dlaczego polskiego przedstawiają dzieje świata jako drogę ku Wolności - zmarnowanemu poprzez ludzi darowi Boga. Rzym został ukazany jako znak despotyzmu, śmierć Chrystusa - jako zwycięstwo tyranii, a zarazem mickiewicz adam krzyżówka.
- Co to jest Mój Wiek. Pamiętnik Mówiony:
- Jak lepiej inspiracji Cz. Miłosza, który zaczął nagrywanie rozmów z Watem w początkach 1965 r. w Berkeley, kontynuował w okresie spotkań w Paryżu, dokąd Watowie wyjechali. Dzięki zapisom wspomnień można mickiewicz adam co to jest.
- Słownik Meissner Janusz, Pseud. Porucznik Herbert:
- Kiedy nowelista, lotnik wojskowy. W l. 1942- 44 w Anglii kierownik Polskiego Radia, autor wielu słuchowisk i korespondent lotniczy, 1944-46 oficer RAF-u w czynnej służbie, od 1946 r. w Polsce. Po powrocie mickiewicz adam słownik.
- Czym jest Maciąg Włodzimierz:
- Od czego zależy lit., prozaik, współred. Życia Literackiego , prof. UJ. Z opracowań krytycznych M. istotne są szkice o pol. prozie współcz., między innymi Sztuka pisarska Marii Dąbrowskiej (1955), 16 pytań. Portrety mickiewicz adam czym jest.
Co to jest Adam Mickiewicz w Słownik definicji M .
